Je kent het ook wel, het gevoel van "nog 10 steken en het is helemaal af". Je begint al afscheid te nemen van je stikmachine en al te dromen van het resultaat. Je wordt zelfs wat weemoedig omdát het bijna gedaan is...
En misschien verprust ook jij het dan tijdens die laatste rechte lijn ook wel eens? Alsof je het expres doet, om toch nog wat langer bij je stikmachine te kunnen blijven.
Deze avond speelden deze gevoelens alleszins bewust en onbewust doorheen míjn hoofd. Ik begon mentaal mijn stikmachine al op te bergen en lag het koude bed reeds te verwarmen toen plots...
Aaaaaaaaaaaaaaaaaai, wat doet daar zoveel pijn?
Wooooooooooooeeeps, dat is wel heel veel bloed!
Eiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiik, zie ik daar een naald uit mijn nagel steken?
Koelbloedig trek ik aan de naald. Wat een meevaller, ze komt er vlotjes uit.
Ietswat verkrampt van de pijn neem ik mijn vinger liefkozend vast met mijn ander hand...
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaw, waarom prik ik me nu?
Wat is er aan de hand? (Of is het "in" de hand?)
Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeh, aan de andere kant van diezelfde vinger komt er ook een stuk naald piepen, een grooooooot stuk naald...
Iets minder koelbloedig laat ik een bloedspoor na doorheen het huis op zoek naar een pincet. Trekken maar! Er is echter geen beweging in de naald te krijgen.
"Dag Mevrouw, ziet u deze naald hier uit mijn vinger komen? Zou u aub iemand willen roepen om ze er uit te halen? Mevrouw, even ter info: het doet pijn."
Ik ben intussen in het UZ beland met mijn buurvrouw terwijl de buurman bij de babyfoon waakt en manlief vrolijk, nietsvermoedend, volleybalt.
Ondanks het lachwekkende beeld van een vinger met een halve centimeter naald uit (het draadje zat wel niet meer door het oog van de naald ;-) nam men me serieus genoeg en liet men me niet wachten op m'n beurt.
Een uur later ben ik terug thuis. Foto's toonden immers aan dat ondanks het feit dat de naald midden in mijn vinger afbrak, er toch geen restjes bleven zitten.
De chirurg vroeg me vlak voor ik vertrok nog wat ik ging doen als ik thuis kwam.
Ik wist niet of het dapper was of of ik beschaamd moest zijn toen ik antoordde dat ik mijn naald zou vervangen, mijn laatste tien steken zou stikken en vervolgens mijn koude bed zou opwarmen.
PS: u neemt het me vermoedelijk niet kwalijk dat ik niet eerst even de tijd nam om een foto te nemen om dit verhaaltje op te vrolijken?
Anke
